Köşelerden sızıyor anılar. Benim değiller. Karışıyorlar benimkilere. Belki bu yüzden tek bir gezinti orayı "benim" yapmaya yetiyor. Bir kez doldurdum mu o köşeleri, her sefer onlarla yeni bir buluşma haline geliyor. Artık yok olan sadece varlığı, var olan sadece yokluğu. Samatya'nın gölgesinde tütsülenmiş tek bir zaman.
Köşelerden sızıyorum belleğine. Bütün sokaklarına yayılıyorum. "Ben" oluyor Samatya. Dönüp duruyorum aynı rotada. Tekrar, tekrar ve tekrar. Siliniyor her seferinde ve yazılıyor tekrar, yazılıyor ve siliniyor. Dolambaçlarında zihnin, kaybolmuş tek bir zaman.
Anılardan sızıyor köşeler. Nice zamanlar oturdukları yerlerden kalkıyorlar. Samatya oluyorum. Yerleşmedikleri yer kalmıyor üzerimde ayaklandılar mı bir kere. Yıkılıyor şehir ve yükseliyor peşi sıra. Tuğla üstüne tuğla, balyoz ardına balyoz. Güneş hüzmesinde tozlara saklanmış tek bir zaman.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder